I. Bir şəhər necə qadına çevrilir?
Paris çoxları üçün bir xəyal, romantikanın paytaxtı, Eyfelin kölgəsində çəkilən şəkillər, mavi-sarı rənglərə boyanmış bir albomdur. Amma kimisi üçün Paris – təkcə Eyfel deyil, bir qadının tək qəhvəsidir.
Onun üçün bu şəhər nə monumental binalardan ibarətdir, nə də tərtəmiz səkilərdən. Bu şəhər – sakitcə qarşısına qoyulmuş bir fincan qəhvədir. O fincanın buxarında gizlənmiş xatirələr, susqun səhərlər və heç kimə deyilməyən cümlələr var.
II. O qadın kimdir?
O qadın bəlkə də sən özünsən. Bəlkə də tanımadığın biri. Gözəllik salonunda yox, qəlbində Paris daşıyan qadın. Qəhvə içərkən kiminsə onu gözləmədiyini bilən, amma yenə də o stolda oturmaqdan imtina etməyən biri.
Onun qəhvəsi isti, acı və təksə. Həmin fincan – bir qədər müqavimətdir, bir qədər qəbul. Qadın özü-özü ilə danışır, amma səsi çıxmır. Paris isə qulaq asır. Eyfel bu səssiz dialoqu seyr edir.
III. Qəhvə buxarında donmuş xatirələr
Bir şəhəri qoxu ilə xatırlamaq mümkündür. Və bəzən bir tək qoxu – bütün şəhəri əvəz edir. Qadının fincanından qalxan buxar, Parisin səhər sisinə qarışır. Və sən bilirsən: bu tək qəhvə, sadəcə içki deyil – itirilmiş sevginin, gözlənilməyən qərarın, ya da heç açılmayan bir məktubun simvoludur.
Onunla birlikdə soyuyur Paris. Soyuyur qəhvə. Soyuyur xatirələr.
IV. Səssizlik Parisin özüdür
Yazda Montmartre meydanında, ya da Sen çayı sahilində səssiz oturan qadın – şəhərin özü kimidir. Dərin, mürəkkəb, amma heç nə deməyən.
Yaxınlaşmaq istəyəndə, səni uzaqlaşdıran, baxışları ilə “məni narahat etmə” deyən bir şəhər.
Paris bir qadınsa, o qadın tək oturub, qəhvəsini soyudaraq içir. Və sən ona toxuna bilmirsən.
V. Tək fincan – tək dünya
Qadın təkdirsə, şəhər də təkdir. Parisin ən gözəl görüntüsü, bir masada tək qadın və bir fincandır. O qadın şəhəri seyr etmir. O, öz içindəki Parisi dinləyir.
Bəlkə də o fincan – qorxuların sığınacağıdır. Həmin qadın çox şey danışmaq istəyir. Amma o fincan danışır. Hər qurtumda bir sükut, hər buxarda bir xatirə.
VI. Parisin qadınlara verdiyi hiss – nə az, nə çox
Bəzən Paris qadını tənhalaşdırır. Bəzən onu öz içində gücləndirir.
Bu şəhər qadının yalnızlığını gözəlləşdirir. Ona “Təklik – zəiflik deyil” deyir.
Hər kafe qadın üçün sığınacaqdır. Hər qəhvə – yoldaşdır. Hər addım – bir bağışlama cəhdidir.
VII. Eyfel səninlə maraqlanmır, amma qəhvə sənin içini bilir
Qadın Eyfelə getmir. Niyə getsin ki? Onsuz da hər turist oradadır.
Amma həmin qadın qəhvəsini içdiyi an – Eyfeli görür, hiss edir, içindən keçir.
Çünki şəhərin qəlbi Eyfeldə deyil – qadının baxışındadır.
VIII. Son – Paris bəlkə də heç vaxt şəhər olmayıb
Bəlkə də Paris – heç bir zaman real şəhər olmayıb. O, hər qadının içində yaşadığı bir səhnədir.
Bir pəncərə, bir dənə qəhvə fincanı, bir az musiqi və içində danışan susqunluq.
Bu şəhər, bu səssizlik, bu fincan – hər qadının yaşadığı Parisdir.
Sonda bir sual:
Sənin Parisin hansı qəhvədə gizlənib?
Heç getmədiyin bir şəhərdə özünü tapmısan? Bir pəncərə qarşısında içdiyin tək qəhvə sənə də Eyfeli göstəribmi?
Yaz, paylaş, susma. Bəlkə sən danışanda, bir başqa qadın susmağa cəsarət edər.
Rəy bölməsi:
– Sənin tək qəhvən hansı şəhərdə içilib?
– Paris sənin üçün nə deməkdir?
– Bir fincan sükut, sənə nə xatırladır?
Şərhlərini Shefeq.com-da bizimlə bölüş. Sənin sükutun başqa birinə yol göstərə bilər.